Восень прыходзіць не проста на календары, а з першым халодным подыхам надвор’я. Яна – як мудры, крыху стомлены мастак, які пачынае сваю працу з неахвотай, але, разышоўшыся, дорыць нам сапраўдны шэдэўр. Нам жа хочацца папрасіць не проста сонечных дзён, а менавіта той залатой магіі, якая дазваляе душы не змерзнуць.
Хочацца ад восені не шэрасці, а “бабінага лета” – такога кароткага, але неабходнага перадыху. Бо гэта патрэба ў апошнім глытку цяпла і святла, каб адчуць, што жыццё яшчэ поўнае фарбаў, а не толькі прадчування маразоў.
Цікава, што кожны з нас становіцца ў гэты час свайго роду сіноптыкам. Мы пільна сочым за небам, шукаючы там не столькі прагноз на заўтра, колькі надзею. Надзею на шпацыр па апалым залатым лісці, на цішыню і чароўнае маўчанне, якое нараджаецца ў апошнія цёплыя дні.
